Pour une meilleure navigation sur le site, activez javascript.
page suivante »
                   SUR LA. VIE FUTURE.               189
Sœvit ubi flammse strepitus, dùm vermibus atris,
Vulturibus, corvisque, ululisque exesa feruntur
Ossa, caro, crines miserorum, et gurgite toto
Monstra cruenta vorant humanae stragis acervos.

Ille cadaveribus mediis horrore silenti
Progreditur, tristes volvens sub pectore curas.
Pone fluit minitans undis ardentibus amnis,
Ensiferumque nemus serras protendit acutas ;
Ferrea stat rupes, strident fornacibus imis
Lac oleumque calens, artus haustura nocentes ;
Undique putre solum spinis scatet, ignibus aer,
Terribilesque reis intentant omnia pcenas.

« Que via ? non sontes mortisque immania régna,
« Fratres innocuos felici in sede requiro !
Hœc ait œgro animo, caligine pressus opacâ,
Ad lucem properans, medio quùm clamor ab antro
Tollitur : « Aima deûm proies, justissime regum,
« Hùc ades, optatse nobis spes una quietis !
« Purus namque tuo de pectore flatus anhelos
« Erigit, ore pio flammarum avertitur ardor.

Vocibus auditis graviter commotus, et alto
Eheu ! corde gemens, tetrâ stetit anxius orâ.
Quas percepit ovans tàm sœpè et sgepè loquelas
Vivorum, infernis haud agnoscebat in umbris.
Sed subito memor ille , dolore incensus et ira :
« Aufuge, ait comiti, superas pete nuntius arces !
« Non sequar : hic stantem qui te misère vidento ;
« Dùm modo fraternos possim lenire dolores !

Vix ea fatus erat, quùm protinùs eethere summo
Divûm sancta cohors, Indra duce, labitur atrum
In specus, insolità collustrans tartara luce.
Ut virtutis honos, ut pax suprema refulsit