page suivante »
SUR LA. VIE FUTURE. 189 Sœvit ubi flammse strepitus, dùm vermibus atris, Vulturibus, corvisque, ululisque exesa feruntur Ossa, caro, crines miserorum, et gurgite toto Monstra cruenta vorant humanae stragis acervos. Ille cadaveribus mediis horrore silenti Progreditur, tristes volvens sub pectore curas. Pone fluit minitans undis ardentibus amnis, Ensiferumque nemus serras protendit acutas ; Ferrea stat rupes, strident fornacibus imis Lac oleumque calens, artus haustura nocentes ; Undique putre solum spinis scatet, ignibus aer, Terribilesque reis intentant omnia pcenas. « Que via ? non sontes mortisque immania régna, « Fratres innocuos felici in sede requiro ! Hœc ait œgro animo, caligine pressus opacâ, Ad lucem properans, medio quùm clamor ab antro Tollitur : « Aima deûm proies, justissime regum, « Hùc ades, optatse nobis spes una quietis ! « Purus namque tuo de pectore flatus anhelos « Erigit, ore pio flammarum avertitur ardor. Vocibus auditis graviter commotus, et alto Eheu ! corde gemens, tetrâ stetit anxius orâ. Quas percepit ovans tà m sœpè et sgepè loquelas Vivorum, infernis haud agnoscebat in umbris. Sed subito memor ille , dolore incensus et ira : « Aufuge, ait comiti, superas pete nuntius arces ! « Non sequar : hic stantem qui te misère vidento ; « Dùm modo fraternos possim lenire dolores ! Vix ea fatus erat, quùm protinùs eethere summo Divûm sancta cohors, Indra duce, labitur atrum In specus, insolità collustrans tartara luce. Ut virtutis honos, ut pax suprema refulsit